Znaleziono 1 wynik

beax, ku..de,tak przykro jest czytac to wszystko. Wstawie pare slow o psychologu. Moj Maz (zmarl,chorowal na nowotwor pluc z przerzutem do glowy),jak sie dowiedzial ze ma to cholerstwo tez nie chcial psychologa. Do p.Dr powiedzial ze to ja bardziej potrzebuje wsparcia niz on,bo sam sobie poradzi. Bylo to na poczatku choroby. Pozniej,juz w stadium zaawansowanym choroby,po dwoch operacjach prosil abym zalatwila mu wizyty u psychologa. Tylko ze na oddziale neurochirurgii gdzie lezal po drugiej operacji psychologa juz nie moglam zalatwic. Myslam ze zdarzy przyjsc lekarz z hospicium,niestety... Maz mial troche inna sytuacje,bo mial przerzut do glowy i mial koszmarne sny,jak mi mowil. Nie myslal tylko ze umrze tak szybko,o smierci nie rozmawialismy. Czasami cos tam wspominal,ale caly czas byl pewien ze wyjdzie z tego. Nie umarl w swiadomosci. W tym wszystkim,ze nie byl swiadom,jest jakas ulga przynajmniej dla mnie. Nie wiem jak bym reagowala gdyby bylo inaczej.
Mysle ze dla Ciebie psycholog jest jakims rozwiazaniem w tak ciezkiej chwili. Wiedzialabys jak z Mama rozmawiac. Niestety tylko przy hospicium sa grupy wsparcia dla rodzin chorych na raka. Gdzie indziej sa platne,nie kazdego na to stac.
Pozdrawiam,i zycze wytrwalosci w walce _littleflower_